பிர்மிங்காம் கதைப் பாடல்

படித்ததில் பிடித்ததும் பெருமளவில் என்னைப் பாதித்ததுமான ஒரு கவிதை பிர்மிங்காம் கதைப் பாடல். கருப்பு இன மக்கள் தங்கள் உரிமைகளுக்காகப் போராடிய பொழுது, அலபாமா மாநிலத்தில் பிர்மிங்காம் நகரில் உள்ள ஒரு தேவாலயத்தில் குண்டு வெடித்தது. கள்ளங்கபடில்லாத சிறுமியர் நான்கு பேர் மடிந்துபோயினர். அந்த துயர நிகழ்வை மையமாகக் கொண்டு டட்லி ரேண்டால் என்ற அற்புதமான கறுப்பினக் கவிஞர் வரைந்த கவிதை ஓவியம் தான் பிர்மிங்காம் கதைப்பாடல் சோகம் சொட்டும் இந்தக் கவிதை, “பாதுகாப்பானது என்று நாம் கருதும் ஒரு இடம் உண்மையில் பாதுகாப்பானது அல்ல” என்ற மையக் கருத்தையும் கொண்டுள்ளது.கவிதையின் சாராம்சம் பின்வருமாறு:
“அம்மா, அம்மா, உனையொன்று கேட்பேன்
அனுமதி தந்தால் அகம் மகிழ்ந்திடுவேன்
பிர்மிங்காம் வீதி விடுதலை ஊர்வலத்தில்
கலந்து கொள்ள அனுப்பி வைப்பாயா?”
“வேண்டாம் என் செல்லமே! வீண்வம்பு எதற்கு?
வெறிபிடித்த நாய்கள் விரட்டிடும், கண்ணே!
விலங்கும் நீர்பீச்சியும் துப்பாக்கியும் சிறையும்
சின்னக் குழந்தையுனக்குப் பொருந்தாது பெண்ணே!”
“ஆனால்....அம்மா, தனியாய் நான் போகவில்லை;
அருமைத் தோழிகள் உடன் வருகின்றனர் .
அடிமை நிலையிலிருந்து நாட்டை வென்றெடுக்க
பிர்மிங்காம் வீதிகளில் ஊர்வலம் செல்கிறோம்.”
“வேண்டாம் செல்லமே,சொல்வதைக் கேள்;
தேவாலயம் சென்று மாதாவை வணங்கிடுவாய்
குழந்தைகள் இசைக் குழுவில் பாடிக் களித்திடுவாய்!”
அருமை அம்மா ஆசைமகளை அருகில் அழைத்தாள்;
கருமைவண்ண முடியை நன்கு கோதி முடித்தாள்;
ரோஜாமுகம் பளபளக்க நீரால் கழுவினாள்;
வெண்ணிறக் கையுறை கரங்களில் மாட்டினாள்;
சின்னப் பாதங்களில் காலணி அணிவித்தாள்.
ஆலயம் நோக்கி அனுப்பி வைத்தாள்.
அன்னையின் மனதில் அளவிலா ஆறுதல்.
ஆலயம் தன்னில் அருமைக் கண்மணி
பாதுகாப்பாய் இருப்பதை எண்ணி
அம்மா முகமெங்கும் ஆனந்தப் புன்முறுவல்!
அந்தோ, பரிதாபம்! அப்பாவி அம்மாவுக்கு
அப்போது தெரியவில்லை
அது தான் அவளின்
கடைசிப் புன்முறுவல் என்று.
கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் எல்லாமே முடிந்துபோனது.
குண்டு வெடித்ததில் சிதறியது தேவாலயம்.
நெஞ்சம் பதைபதைக்க
கண்ணீர் பெருக்கெடுக்க
தேவாலயம் நோக்கி
பிர்மிங்காம் வீதிகளில்
ஓட்டமாய் ஓடினாள்
அந்த அபலைத் தாய்!
குழந்தையின் பெயரைக் கூவியபடி
குவிந்திருந்த கண்ணாடி, செங்கல் துண்டுகளுக்கிடையே
கைவிட்டுத் துழாவினாள்.
அய்யோ, கடவுளே!
கைக்குக் கிடைத்தது ஒரு காலணி மட்டுமே –
ஆசை மகளின் ஒற்றைக் காலணி!
வெறி கொண்டவளாய் கத்தினாள்,
“இதோ, என் கண்மணியின் காலணி!
ஆனால்... எங்கே, என்னாசைக் கண்மணி?
ஐயோ! எங்கே, என் செல்ல மகள்?”